Followers

Tuesday, December 9, 2014

நவீன நள புராணத்தின் சுப முடிவு…!


9.12.14
நவீன நள புராணத்தின் சுப முடிவு…!


 
மறுபடியும் ஒரு நேர்முகத் தேர்வு. இதற்கு நண்பர் எப்படி வினை செய்தார் எனத் தெரிந்து கொள்ள ஆர்வமானேன். நண்பர் தொடர்ந்தார்.
“அந்தக் கல்லூரி திண்டுக்கல்லில் இருந்து எரியோடு செல்லும் வழியில் இருந்தது. அது ஒரு தனியார் கல்லூரி. GTN Arts College என்பது. முற்றிலுமாக ஆண்களுக்கான கல்லூரி. பின்னால் அது  Co education college ஆக மாறிவிட்டது என அறியவந்தேன்.
திண்டுக்கல்லை வந்தடைந்து எரியோடு செல்லும் பேருந்தை பிடித்து கல்லூரி வாசலிலேயே இறங்கினேன். எனக்கு முன்னரே பலர் வந்தடைந்திருந்தனர். ஏறக்குறைய ஒரு முப்பது பேர் இருந்திருப்பர். நானும் அவர்களது வரிசையில் சென்றடைந்தேன். வந்திருந்தவர்களில் பழைய முகம் ஏதேனும் தெரிகிறதாவெனப் பார்த்தேன். யாரும் காணவில்லை. எல்லோருக்கும் வேலை கிடைத்திருக்குமோ அல்லது என்னைப் போலவே மனமொடிந்து ஒதுங்கிவிட்டிருப்பார்களோ.. மனம் சிறிது கலங்கியது.
நேர்முகத் தேர்வு நடந்தது. கல்லூரி முதல்வர் மற்றும் மூன்று மூத்த பேராசிரியர்கள் இருந்தனர். சான்றிதழ்கள் ஒப்பீடு முடிந்ததும் அனைவரையும் வகுப்பு எடுக்கச் சொன்னார்கள். ஆங்கிலம், வணிகவியல் ஆகிய துறைகளிலும் உதவிப் பேராசிரியர் பணிக்கு ஆட்கள் தேவைப்பட்டது போலிருந்தது. அவர்களுக்கும் நேர்முகத் தேர்வு முடிந்தது. முடிந்தவுடன் மதியச் சாப்பாட்டிற்கு பிறகு தேர்ந்தெடுத்தவர்களைத் தவிர மற்றையோரை செல்லலாம் எனச் சொல்லி அனுப்பி விட்டனர். நல்ல வேளை இங்கு மற்ற கல்லூரிகளைப் போல சாதிப் புராணம் படிக்கவில்லை.
எனது துறையில் காலியாக இருந்த ஒரு உதவிப் பேராசிரியர் பணியிடத்திற்கு என்னைத் தேர்ந்தெடுத்திருந்தனர். என்னிடம் சற்று காத்திருந்து பணி ஆணையை பெற்றுக் கொள்ளச் சொன்னார்கள்
நான் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டேன் எனக் கேட்டதும் மரத்துப் போன என் மனதில் எந்த ஒரு உணர்வுகளும் எழவில்லை. பணி ஆணைக்காக அலுவலகத்தில் காத்திருந்தேன். நான் தொலைவிலிருந்து வந்ததனால் என்னை முதலில் அனுப்பும்படியாக எனது பணி ஆணையை தயார் செய்து கொண்டிருந்தார் தலைமை எழுத்தர்.
தனியார் கல்லூரி என்பதால் சம்பளம் எப்படிக் கொடுப்பார்கள் என ஒரு சந்தேகம் எழவே, தலைமை எழுத்தரிடம் சென்று, “அய்யா, எனக்கு பணியில் சேர்ந்தால் சம்பளம் எவ்வளவு கிடைக்கும்?” என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்து, “உடனே கிடைக்காதப்பா.. இது பல்கலைக் கழகத்திற்குப் போய் அங்கீகரிக்கப் பட்டதற்குப் பின்னர்தான் உங்களுக்கு சம்பளம் கிடைக்கும். அதற்கு ஒரு எட்டு மாதங்களாவது ஆகலாம்.” என்றார்.
எனக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது.
பதறிப்போய், “அப்படியென்றால் எனக்கு இந்த வேலை வேண்டாம்” என்றேன்.
நான் சொன்னதைக் கேட்டு தலைமை எழுத்தரும் திகைத்துப் போனார். “ஏன்? ஏன் வேண்டாமென்கிறீர்கள்?”. அவரது திகைப்பு வார்த்தைகளிலே வெளிப்பட்டது.
“என்னால் சம்பளம் இல்லாமல் வேற்றூரில் காலம் கடத்த முடியாது சார்…”
“எட்டு மாதங்கள் கூடவா சமாளிக்க முடியாது.?”
“இல்லை சார். ஒரு மாதம் கூட முடியாது. இப்போது நேர்முகத் தேர்வுக்கே வழிப்பயணச் செலவை எனது பேராசிரியர் கொடுத்ததால்தான் வர முடிந்தது. அதனால்தான் சொல்கிறேன் …” என்று இழுத்தேன்.
நான் சொன்னதைக் கேட்டு யோசித்த தலைமை எழுத்தர், “அவசரப் பட்டு எந்த முடிவும் எடுக்க வேண்டாம். சற்று காத்திருங்கள்.. இதோ வருகிறேன்.”, என்றபடி எழுந்து கல்லூரி முதல்வரின் அறைக்குள் நுழைந்தார். சற்று நேரம் கழித்து வெளியே வந்தவர், “பிரின்சிபால் உங்களை வரச் சொல்கிறார் அவரைப் போய் பாருங்கள்,” என்றார். நான் தயங்கியபடியே உள்ளே சென்றேன்.

 
கல்லூரி முதல்வர் என்னைக் கண்டதும் வரவேற்று அமரச் செய்தார். பிறகு சற்று நேரம் அமைதி. அதற்குப் பிறகு மெதுவாக, “ உங்களால் பணி ஏற்க இயலாதென தலைமை எழுத்தர் வந்து சொன்னார். காரணத்தை நான் அறியலாமா?” என்றார். நான் என்னை சற்று நிதானித்துக் கொண்டு,”அய்யா, நான் ஒரு சிறு விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவன். First generation learner. நான் தான் மூத்த பிள்ளை. எனது பெற்றோர் மிகவும் வயதானோர். அவர்களால் எதுவும் செய்ய முடியாது. நான் அவர்களுடன் இருக்கும் போது அவர்களுக்கு உதவியாய் இருப்பதனால் என்னை சுமையாக கருத வாய்ப்பில்லை. ஆனால் அவர்களை விட்டு இங்கு தனியே வருமானம் ஏதுமின்றி இருக்கும்போது அவர்களுக்குச் சுமையாய் இருப்பேன். மேலும் இந்த வயதிலும் அவர்களை சிரமப்படுத்துவதில் எனக்கு விருப்பமில்லை அவ்வளவுதான்.” என்றேன்.
“உங்களுக்கு மாதம் எவ்வளவு பணம் தேவைப்படும்?’
“அதிகமாக ஒன்றும் வேண்டாம் அய்யா. எனது சாப்பட்டுச் செலவு மற்றும் எனது துணிகளை வெளுக்க சோப்புச் செலவு அவ்வளவுதான்”.
“அவ்வளவுதானே.. நான் உங்களுக்கு மாதம் உரூபாய் அய்நூறு தரச் செய்கிறேன். இப்போது பணியேற்கச் சம்மதமா?” என்றார். இதைக் கேட்டதும் எனக்கு கண்களில் நீர் வந்துவிட்டது. கையெடுத்துக் கும்பிட்டேன். நாத்தழுதழுக்க, “ அய்யா இந்த உதவியை நான் என்றும் மறக்கமாட்டேன்.” என்றேன்.
உடனே ப்யூனை அழைத்து “ கோபாலன் சாரை வரச் சொல்.” என்றார். கோபாலன் சார் வேதியியல் துறையில் பணிபுரியும் ஒரு மூத்த பேராசிரியர். அவர் தான் ஹாஸ்டல் வார்டன். கோபாலன் சார் வந்ததும் அவருக்கு என்னை அறிமுகம் செய்துவைத்து ஹாஸ்டலில் என்னை அக்காமடேட் செய்யச் சொல்லி சொன்னார்.
அந்தப் பணி நியமன ஆணை என் வாழ்க்கையையே மாற்றிப் போட்டது.
எனது திறமைகளை கல்லூரி முதல்வர் மிகுந்த கவனத்துடன் கவனித்தார். எனது வகுப்பிலிருந்த பிள்ளைகள் நான் பேச ஆரம்பித்தாலே உற்சாகமடைந்தனர். மாத முடிவில் என் கையில் கிடைத்த அய்நூறு உரூபாய்களை வெறித்து நோக்கினேன். எனக்கு என்னவோ மனம் துள்ளவில்லை. எனது வயதில் அந்தப் பணத்தைப் பார்க்கும் ஒரு சாதாரண மனிதனுக்கு ஏற்படும் உணர்வுகள் எனக்கு ஏற்படவில்லை.
எனது எட்டு வருடங்களின் கடுமை பணத்தைப் பற்றிய ஆசை, அதைப் பார்க்கும் போது ஏற்படும் ஒரு மகிழ்வு ஆகியவைகளை சுத்தமாக பொசுக்கியிருந்தது. இனிமேல் இந்த உணர்வுதான் எனது வாழ்வை வழிநடத்தப் போகிறது என்பது எனக்கு அப்போது தெரியவில்லை. பிற்காலத்தில் நான் முக்கியமான அரசுப் பணி வகிக்கும்போது எனது பணியில் எத்துனை பணத்தைக் காட்டியும் என்னை அசைக்க முடியாத ஒரு நிலையை, ஒரு தெளிவை, ஒரு திட மனதை எனக்கு இந்தக் கடுமையான காலங்கள்தான் பரிசளித்தது என்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. அதற்கு இன்றுவரை நான் நன்றி சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
எனக்கு உதவியாக அய்நூறு உரூபாய்கள் அளிக்கப் பட்டது அனைவரையும் ஆச்சரியத்திற்குள்ளாக்கியது. இதுவரை G T N சரித்திரத்திலேயே இல்லாத ஒரு நிகழ்வு என வியந்தனர். ஹஸ்டல் வார்டன் கோபாலன் சார் எனக்கு மெஸ் பில் கட்டவேண்டியதில்லை பின்னால் உங்கள் சம்பளத்தில் அட்ஜஸ்ட் செய்து கொள்ளலாம் என்றார். நான் அதனை மறுத்து விட்டு பில்லைக் கட்டினேன். அந்தக் காலத்தில் மெஸ் பில் நூறு உரூபாய்களைத் தாண்டவில்லை.
அதற்குப்பிறகு ஒரே மாதத்தில் மற்றுமொரு மாற்றம் நடந்தது.
ஹாஸ்டலில் இருந்த resident warden ஒரு இள வயதுக் காரர். அவரால் பேச்சைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் ஒருமுறை விடுதிப் பணியாளர்களிடம் (விடுதிப் பணியாளர்கள் பக்கத்திலிருந்த கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். விடுதியும் கிராமமும் ஒன்றாய் இருந்ததனால் அவர்களுக்கு பணி செய்ய வசதி ) மிகையாய் வாயைக் கொடுக்க அது முற்றி அந்தக் கிராமத்திலுள்ளோரெல்லாம் resident warden க்கு எதிராய் வேல்கம்பு, கட்டைகளுடன் விடுதியைச் சூழ்ந்து கொள்ள கொஞ்சம் விட்டால் பெரும் சாதிப் பிரச்சனையாக வெடித்துவிடக்கூடிய சூழல் உருவாகிவிட்டது.
அந்த நேரத்தில் என்னையறியாமலேயே நான் இடையே புகுந்து பேசி ஒற்றை ஆளாய் அனைவரையும் சமாதானப் படுத்தி பிரச்சனையைத் தீர்த்துவைத்தேன். நடுங்கிப்போய் விடுதி அறைகளை பூட்டிக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டனர்.
அடுத்த நாள் இந்த நிகழ்வை கேள்விப்பட்ட கல்லூரி முதல்வரும் கோபாலன் சாரும் அந்த resident warden ஐ நீக்கி விட்டு என்னை resident warden ஆக நியமித்தனர். அந்த மாதத்திலிருந்து மெஸ் பில்லும் எனக்கு இல்லை. கிடைத்த பணத்தை அப்படியே ஊருக்கு அனுப்பி வைத்தேன்.
அடுத்த சில மாதங்களிலேயே எனக்கு எனது கல்வித் தகுதிக்கேற்ப ஒரு அரசுப் பணிக்கு நேர்முகத்தேர்வு வந்தது. பணியும் கிடைத்தது. அதற்குப்பின் என் திருமணத்திற்கு பெற்றோர் முயற்சி செய்ய நான் எனது பெற்றோரிடம், “திண்டுக்கல் காந்தி கிராமத்தில் இருக்கும் பெண்களில் ஆதரவற்றோர் மற்றும் அனாதைகள் எத்துனையோ பேர் நன்கு படித்திருக்கின்றனர். எனது கல்லூரி முதல்வரிடம் சிபாரிசுக் கடிதம் பெற்று அத்தகைய ஒரு பெண்ணை நான் திருமணம் செய்து கொள்கிறேன்”, என்றேன். என்  பெற்றோர்கள், இத்தகைய முற்போக்கான எண்ணங்களுக்கு பழக்கப் படாதவர்களானதால், பதறிப்போய் “அப்படியெல்லாம் வேண்டாம். உன் படிப்பையும் உத்தியோகத்தையும் இந்த துண்டுச் சீட்டில் எழுது. எங்களால் ஒரு மாதத்திற்குள் எந்தப் பெண்ணையும் பார்க்க முடியவில்லையென்றால் நீ சொன்னபடி செய்து கொள்ளலாம்.” என்றனர். நானும் அப்படியே செய்தேன்.
அன்றே என் தந்தையார் வீட்டைவிட்டு கிளம்பினார். அதற்கப்புறம் இருபது நாட்கள் கழித்து ஒரு பெரியவருடன் என்னை எனது அலுவலகத்தில் சந்தித்தார். வந்த பெரியவர் தன்னை அறிமுகம் செய்து கொண்டு,” Your father stays with me. Please come after your office hours to our house. You can have your tea and get him with you.” என்று சொன்னார்.


 
அவரது சரளமான ஆங்கிலம் மற்றும் மற்றைய பக்குவப்பட்ட நடத்தை அவரை வித்தியாசப் படுத்திக் காட்டியது. எனது தந்தை நான் எழுதிக் கொடுத்த சீட்டை வைத்துக் கொண்டு தேனியில் எனக்காக பெண்தேடி அலைந்திருக்கிறார். அந்த நேரத்தில் ஒரு திருமண வீட்டில் சந்தித்த ஒரு பெரியவரிடம் இந்தச் சீட்டைக் காண்பிக்க அவர் உடனே என் தந்தையை உபசரித்து, உடனே சென்று இவரைப் பாருங்கள் என்று சொல்லி விலாசம் தந்து வண்டி ஏற்றிவிட எனது தந்தையும் அதுபடியே செய்ய பிறகுதான் தெரியவந்தது அவரது பெண்ணுக்கு தகுந்த வரனை தேடிக்கொண்டிருக்கிறார் என்று. தன்னைத் தேடி வந்த என் தந்தையை வரவேற்று உபசரித்து பின் இருவரும் என்னைப் பார்க்க எனது அலுவலகம் வந்திருக்கின்றனர்.
அவரது அழைப்பின்படியே அவரது வீட்டிற்கு என் தந்தையை அழைத்துவரச் சென்றேன். அப்போதுதான் அவர், ஒரு பிரபல கல்லூரியில்  உதவிப் பேராசிரியராக பணி புரியும் தன் மகளை எனக்கு அறிமுகப் படுத்தி வைத்தார். ஏறக்குறைய அது ஒரு informal பெண்பார்க்கும் படலமாகவே நடந்தது.
 பிறகென்ன. என் பெற்றோருக்கு பெண்ணையும் பெண் வீட்டாருக்கு என்னையும் பிடித்துப் போக அடுத்த மூன்று மாதங்களில் திருமணம் நடந்து முடிந்தது.
இத்தனையும் எப்படி நடந்ததென இப்போது நினைத்தாலும் வியப்பாய் இருக்கிறது. என் வாழ்க்கையில் நடந்தவைகளே நான் என் பணிக்காலத்தில் நேர்மையாகவும் உண்மையாகவும் எதற்கும் பயந்து கொண்டு யாருக்கும் வளைந்து கொடுக்காமலும் இருக்கும்படிக்கு என்னை உறுதிப்படுத்தியது.
 

என்னை ஒருக்காலும் ஆண்டவர் கைவிடவில்லை என்பதை முற்றிலும் உணர்ந்து கொண்டேன். இனியும் கைவிடமாட்டார் எனவும் நம்புகிறேன்….”
நண்பர் முடிக்கவும் நான் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தேன்.
 
இன்னமும் பேசுவோம்.
 
அன்பன்,
வேதாந்தி.
 
 

Monday, December 1, 2014

நவீன நள புராணம் (அ) கை விடாத ஆண்டவர்!!!


1.12.14

நவீன நள புராணம் (அ) கை விடாத ஆண்டவர்!!!





 

ஏழரைச்சனியின்  பிடியிலிருப்போர் நள புராணம் கேட்டால் நல்லது என்பார்கள். வரும் இடர்கள் தங்களை மனம் தளர விடாது விருப்பு வெறுப்பின்றி, வருவதை எதிர் கொள்ள ஒருவரை தயார் படுத்தும் வகையில் நள புராணம் இருக்கும்.  நண்பரது கதையும் ஒரு நவீன நள புராணம் போலவே இருந்தது.

தொடரும் சோகமாக இருந்தது நண்பருடைய கதை. இந்த நிலையிலிருந்து எப்படி மீண்டார் என்று எனது மனதில் எழுந்த கேள்வி அவரது உரையாடலை சுவராசியப் படுத்தியது. மிகுந்த ஆர்வத்தோடு கவனிக்கலானேன். நண்பர் தொடர்ந்தார்.

“வெண்நுரை தள்ளிய கடலைப் பார்த்து நின்றுகொண்டிருந்த நான் ஒரு முடிவுக்கு வரவேண்டியிருந்தது. இனிமேல் இந்தப் போராட்டம் வேண்டாம் என முடிவு செய்தேன்.

தற்கொலை முடிவு கோழைத் தனமானது என்பதில் உறுதியாய் இருந்தேன். அதுமட்டுமல்ல எனக்குள் ஒரு லேசான ஆர்வமும் கிளம்பியது. நான் முடிவாக நினைத்ததெல்லாம் முடிவல்லவென்றால் எனக்காகக் காத்திருக்கும் முடிவுதான் எது? என்பதுதான் அது.

மணலில் அப்படியே உட்கார்ந்து யோசித்தேன். இரவு ஊர் திரும்ப வண்டி ஏறுவதற்குள் என்னுள் ஏற்பட்ட குழப்பத்தை ஒரு முடிவுக்கு கொண்டுவர யோசித்தேன்.

தீவிரமாக யோசித்ததில் எனது வாழ்க்கையில் எனது முயற்சிகள் மட்டுமல்லாது வேறேதோ ஒன்று கூடவே இயங்கி வந்திருப்பது புரிந்தது.

It was obvious that an un accounted factor was playing a bigger role in my life and I was stupid enough to ignore it or un recogonise it. Now after coming to know that, I was feeling a little bit calm and I tried to make every attempt to understand that factor. I have also decided not to be in conflict with the force or the factor that has played a role in directing my course of life.


அமைதியாய் எனக்கிருக்கும் கடமைகளை நினைவுக்கு கொண்டுவந்தேன். எனது வயதான பெற்றோர் மற்றும் மணமாகாத என் தங்கை. இந்தப் பொறுப்புகளுக்கு முதலில் ஒரு வழிசெய்ய வேண்டும் என முடிவெடுத்துக் கொண்டு இரவு ஊருக்குத் திரும்பினேன். பயணத்தின் போது எழுந்த சிந்தனைகளில், வெறும் 50 செண்ட் விளை நிலத்தை வைத்துக் கொண்டு என்னையும் என் தங்கையையும் படிக்கவைத்த எனது தந்தையாரின் உழைப்பு மிகப் பெரிது என்று எனக்குத் தோன்றியது. நான் ஒரு முதல் தலைமுறை படிப்பாளி (First generation learner ) என்பதைத் தவிர வேறொன்றும் இதுவரை சாதிக்கவில்லை என்பதும் புரிந்தது.

வீடு வந்து சேர்ந்ததும் எனது தாயார் மிகுந்த ஆவலோடு எனக்கு வந்திருந்த ஒரு கடிதத்தைக் கொடுத்தார். அதில் இருந்த அரசு முத்திரையும் தபால்காரரது விளக்கமும் எனது தாயாரின் ஆர்வத்தை அதிகரித்திருந்தது. தபாலை பிரித்துப் பார்த்தவன் உள்ளிருந்ததைப் பார்த்தவுடன் வாய் விட்டு சிரித்து விட்டேன். அது ஜனவரியில் நடந்து முடிந்த UPSC யின் Assistant Conservator of Forests தேர்வுக்கான ஹால் டிக்கட். இந்தத் தேர்வுக்காக கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடமாக என்னை கடுமையாக தயார் செய்து வைத்திருந்தேன்.

ஒன்றுமில்லாத பொங்கல் வாழ்த்துக் கடிதங்களெல்லாம் தவறாமல் கையில் கிடைத்தபோது இது இரண்டுமாதங்கள் தாமதமாக என் கைக்கு கிடைத்திருக்கிறது. நான் முன்பு போல இருந்திருந்தால் மிகவும் நொந்துபோய் வருந்தியிருப்பேன். ஆனால் இப்போதோ மனம் அலை பாயவில்லை. கையிலிருந்த கடிதத்தை தூக்கியெறிந்து விட்டு என் பெற்றோரை அருகில் அழைத்துப் பேசத் தொடங்கினேன்.

“அப்பா, என்னைப் பற்றி கவலைப்படவேண்டாம். நான் எனது படிப்பை வைத்து என் வாழ்க்கையை பார்த்துக் கொள்கிறேன். இருக்கும் சொத்தை விற்று தங்கையின் திருமணத்தை முடியுங்கள். மீதி உள்ள பணத்தை உங்கள் பெயரில் வங்கி இருப்பில் போட்டுக் கொண்டு வரும் வட்டியில் உங்களது பொருளாதார பாதுகாப்பை ஏற்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்…” நான் சொல்ல ஆரம்பித்ததுமே ஏதோ புரிந்தவராக எனது தாயார் உடைந்துபோய் அழ ஆரம்பித்தார். “ஏனப்பா அப்போ உன் கல்யாணம்…” தேம்பலுக்கிடையே என் தாயார் விசும்பியது என் மனதை நொறுக்கியது.

“அதெல்லாம் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நீங்கள் நான் சொன்னபடி தங்கையின் திருமணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்யுங்கள்” என்று சொல்லிவிட்டு முகம் திருப்பி என்னை வேறு பணியில் ஆழ்த்திக் கொண்டேன்.

என் பெற்றோரின் மன நிலையும் வேதனையும் எனக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. எனக்கு நேர்ந்த கொடுமைகள் மற்றோரின் உணர்வுகளை மிகவும் நுணுக்கமாக அறிந்து கொள்ளும் அறிவை மிகைப் படுத்தியிருந்தது உண்மைதான்.

நான் வானத்தை நோக்கி முறையிட்டேன்.

“எனது முயற்சிகளை முடித்து விட்டேன். இனி நடக்கப்போவதற்கு நீதான் பொறுப்பு. என்னை கைதூக்கி விடுவதும், கழுத்தை இறுக்கி கதையை முடிப்பதும் இனி உன் கையில். நான் இனி உன்னிடம் சரணாகதி அடைந்தேன்…” என ஒரு சிறிய பிரார்த்தனையுடன் எனது முறையீட்டை முடித்துக் கொண்டேன்.

அதற்குப் பிறகுதான் அதிசயங்கள் நடக்க ஆரம்பித்தன.

எனது தங்கையின் திருமணத்திற்காக என் தந்தை நிலத்தை அறுபதாயிரத்திற்கு விலை பேசியவுடன், எங்களது தோட்டத்திலேயே கல் கட்டிட வேலை செய்தவர், என் தந்தையின் மீது மிக்க மதிப்பு கொண்டவர், நாற்பதாயிரம் ரூபாய்களை கொண்டுவந்து கொடுத்து என் தந்தையிடம், “நிலத்தை விற்க வேண்டாம் விற்றால் நீங்கள் மறுபடி வாங்க முடியாது. இந்த பணத்தைக் கொண்டு பாப்பாவின் கல்யாணத்தை முடியுங்கள். நீங்கள் பணத்தை திருப்பித்தரும் வரை நிலத்தை உழுது அதில் வரும் விளைச்சலை எடுத்துக் கொள்கிறேன்” என்றார்.

அறுபதாயிரத்திற்குப் போயிருக்க வேண்டிய நிலம் தப்பியது. அதே நிலம் பின்னாளில் பனிரண்டு லட்சத்திற்கு போனது.

என் தங்கையின் திருமணம் நடந்து முடிந்தது.

அதற்குப் பிறகு நான் எதைப் பற்றியும் எதிர்பார்ப்பும் ஏமாற்றமும் இல்லாமல் நாட்களை கடத்தப் பழகிக் கொண்டேன். எனது பெற்றோர்களும் அதே மன நிலையில் இருக்க பழகிக் கொண்டனர். இப்படி இருக்கையில் ஒருநாள் திண்டுக்கல்லில் இருக்கும் ஒரு கல்லூரியிலிருந்து எனக்கு நேர்முகத் தேர்வுக்கு அழைப்பு வந்தது. நேர்முகத் தேர்வு வெறும் கண் துடைப்பாகத்தான் இருக்கும் என்ற எனது முந்தைய அனுபவத்தில் நான் அதை தூரத் தள்ளி விட்டேன்.

எனது பேராசிரியரிடமும் இதைச் சொன்னேன். அவர் என்னைக் கடிந்து கொண்டார்.


“எப்போ எது மாறும்னு சொல்ல முடியாத ஒரு திரில்லர் தாண்டா வாழ்க்கை. இதை நீ எழுதுவது கிடையாது. எல்லாரும் அவங்கவங்க வாழ்க்கையை நிர்ணயிக்கவோ அல்லது வடிவமைக்கவோ முடியும்னா எல்லாருடைய வாழ்விலும் வெற்றி மட்டும் தான் இருக்கும் வேறெதுவும் இருக்காது. எந்த ஒரு எதிர்பார்ப்பும் இல்லாம வெறும் கடமையைச் செய்வதுதான் நமது வேலை. எது வருதோ அதை ஏத்துக்கறதுன்னு நீ முடிவெடுத்ததுக் கப்புறம் முயற்சி செய்யறதுல நீ சுணக்கம் காட்டக் கூடாது. எனக்காக இந்த நேர்முகத் தேர்வை நீ அட்டெண்ட் பண்ற. அந்த பிரின்சிபால் எனது நண்பர்னு வெச்சுக்கோ. அவரை பார்த்துட்டு வரச்சொல்லி ஒரு வேலையா உன்னை திண்டுக்கல் அனுப்பறேன்னு வெச்சுக்கோ. உடனே கிளம்பு. வேறேதும் மனசுல போட்டு குழப்பிக்காதே…” என்று சொல்லி என் கையில் மூண்று நூறு உரூபாய்களை வைத்து அழுத்தினார்.

மனதில் எனது முந்தைய அனுபவங்களின் கசப்பு நெருட, கையில் அவர் கொடுத்த பணத்தை வைத்துக் கொண்டு திண்டுக்கல் போவதா வேண்டாமா என யோசித்தேன்..”

நண்பர் பேச்சில் சற்று இடைவெளி விட நானும் மிக ஆவலாக அவரது அடுத்த வார்த்தையை எதிர்பார்த்தேன்.

 

இன்னமும் பேசுவோம்.


அன்பன்,

வேதாந்தி.

 

 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...